Πέμπτη 29 Οκτωβρίου 2015

ΕΠΕΤΕΙΑΚΟΣ ΛΟΓΟΣ 28ης Οκτωβρίου 2015



Στην επέτειο της 28ης Οκτωβρίου 2015 η καθηγήτρια του Γυμνασίου Αυλώνα Άννυ Κέκη εκφώνησε τον παρακάτω φωτισμένο Επετειακό Λόγο:
''Η καρδιά του φθινοπώρου στην Ελλάδα, είναι ο Οκτώβρης.Τις γλυκές λιακάδες και τα φωτεινά απογεύματα, διαδέχονται βροχερά πρωινά,δροσερά βράδια, και στον ουρανό ανατέλλουν ξανά τ’ αστέρια του χειμώνα. 
Πώς να πας στον πόλεμο με τέτοιον καιρό; 
Πώς ν’ αφήσεις το σχολειό; 
Πού να βολέψεις τ’ αλέτρι και το άλογο; 
Ποιος ν’ ανάψει τα καζάνια για τα τσίπουρα; 
Ποιος να ψάλει στα πανηγύρια του Αϊ‐Δημήτρη; 
Έτσι της έλαχε εκείνης της γενιάς του ’40, αυτό ήταν το δώρο, ευχή και κατάρα, της απρόσκλητης μοίρας. Και όμως, ο ενθουσιασμός που πλημμύρισε τις καρδιές και φούσκωσε τα στήθη ήταν πρωτοφανής. Όλοι οι δρόμοι είχαν έναν προορισμό, όλα τα βλέμματα στράφηκαν μαζί στα ελληνοαλβανικά σύνορα και τις κορφές της Πίνδου. Ο ενθουσιασμός ήταν μεταδοτικός.
Αυτά, βέβαια, γίνονταν τότε. Σήμερα, 75 χρόνια μετά το ιστορικό εκείνο προσκλητήριο, εμείς , τα παιδιά, τα εγγόνια και τα δισέγγονα του ’40, πιστοί στο ετήσιο ραντεβού μας με την ιστορία, στολίζουμε τα σχολεία μας, βάζουμε τα καλά μας και γιορτάζουμε για να θυμηθούμε. Δύσκολο όμως πράγμα η μνήμη. Πώς να μετρήσεις τον καιρό που περνά; Σε χρόνια, σε μήνες, σε μέρες; Με γέννες, ή μήπως με θανάτους; 
Κι εμείς προσπαθούμε κάθε χρόνο αυτή τη μέρα, με τα φτωχά και χιλιοειπωμένα λόγια μας να μιλήσουμε για τη σημασία αυτής της μεγάλης μέρας της νεότερης ιστορίας μας .Τι να πούμε λοιπόν. Να μιλήσουμε για την ιστορία της 28ης Οκτωβρίου. Να αραδιάσουμε ονόματα, χρονολογίες, Να αναφέρουμε βουνά και πολιτείες ή να ζητήσουμε τη βοήθεια των αριθμών. Τόσοι εμείς, τόσοι οι εχθροί, τόσα τα δικά μας τουφέκια, τόσα τα δικά τους, τα τανκς, τα κανόνια, τα βομβαρδιστικά. Μα το 40 δεν είναι μονάχα αριθμοί. Ίσα ίσα. Αν κάτι εξευτελίστηκε, καταφρονέθηκε και περιγελάστηκε πιο πολύ είναι οι αριθμοί και η λογική τους. Δεν ήταν οι αριθμοί που ξεσήκωσαν το λαό μας. Κάτι άλλο πρέπει να ήταν. Ήταν αυτό που λέμε ψυχή. 
Ο Ελληνικός λαός αντιμετώπισε το Μεγάλο κίνδυνο και τον άνισο αγώνα, χωρίς να σκεφτεί, να ταλαντευτεί. Μόνο είπε: «έτσι πρέπει» και τράβηξε μπρος.
Την πείνα την έθρεφε η πίστη.
Τη δίψα την πότιζε η ελπίδα.
Το κρύο το μέρωνε η λαχτάρα.
Τα ξημερώματα της 28ης Οκτωβρίου του 1940, στο τελεσίγραφο των Ιταλών αντιτάχθηκε στην πραγματικότητα το «ΟΧΙ» ενός λαού και ας το πρόφεραν τα χείλη ενός ανθρώπου. Γιατί δεν έχει σημασία ο ένας που το είπε, σημασία έχει η άμεση, μαζική και αβίαστη κινητοποίηση των πολλών. Ο Μακρυγιάννης το είπε «εμείς». Τον έναν, τον αφήνουν πίσω όλοι αυτοί οι Έλληνες που έδωσαν σάρκα και οστά στο «Όχι», που έδωσαν από τη δική τους σάρκα και τα δικά τους οστά. 
… άλλος άφησε κει πάνου ένα πόδι, ένα χέρι 
άλλος άφησε ένα μεγάλο κομμάτι της ψυχής του 
καθένας κ’ έναν ή πιότερους νεκρούς … γράφει ο Ρίτσος.
Πολλά θα μπορούσαμε να πούμε για τον αγώνα, την αυτοθυσία και την υπέρβαση των Ελλήνων. 
Ο ηρωικός αγώνας στρατού και λαού στα βουνά της Αλβανίας, η νικηφόρα απόκρουση της Ιταλικής επίθεσης, το διώξιμο των επιδρομέων έξω από τα Ελληνικά εδάφη, η αντίσταση στη Γερμανική εισβολή και η γενναία αντιμετώπιση της γιγαντιαίας χιτλερικής αερομαχίας στη μάχη της Κρήτης, αποτελούν μεγάλους και ιστορικούς εθνικούς τίτλους τιμής και δόξας. Χάρη σ’ αυτόν τον τιτάνιο αγώνα μπόρεσε ο Ελληνικός λαός να διατηρήσει το ψυχικό σθένος του, να αντλήσει καινούργιες δυνάμεις από τη συμφορά της τριπλής κατοχής (γερμανικής, ιταλικής, βουλγαρικής), και να αντιμετωπίσει τους πάνοπλους κατακτητές, ανυπότακτος ως την απελευθέρωση. Έτσι μπόρεσε και αντιστάθηκε σθεναρά στην τρομερή μηχανή των φασιστών. Η Ελλάδα έδειξε ζωτικότητα, αξιοσύνη, αντοχή τέτοια, που έγινε άξια θαυμασμού από τους ισχυρούς της γης. Ήταν βέβαια ο αγώνας αυτός μια πράξη παράλογη στα μάτια των ξένων λαών, που αναμετρούσαν τις δυνάμεις τους. Αλλά ό,τι φαίνεται παράλογο δεν είναι αναγκαστικά και αλόγιστο, αρκεί η λογική να εμπνέεται από υψηλά ιδανικά.
Ας μη σταθούμε μόνο σε πανηγυρισμούς και θριαμβολογίες. Το έπος του ’40 έχει να πει πολλά όχι μόνο σε εμάς τους Έλληνες, αλλά και σε κάθε άνθρωπο ανεξάρτητα από χρώμα, έθνος, θρησκεία ή φυλή. Ας σκύψουμε για λίγο με περίσκεψη στη θυσία των αγωνιστών του ’40 και ας αντλήσουμε από αυτή οποιοδήποτε προβληματισμό και ερέθισμα είναι χρήσιμο για τη δική μας ζωή.
Σήμερα ζούμε έναν άλλο πόλεμο. Έναν πόλεμο οικονομικό, που δεν είναι ίσως ορατός και δεν έχει τη μορφή του πολέμου που έζησαν οι γενιές του 40. Ίσως γι΄ αυτό και να είναι πιο επικίνδυνος. Η μεγάλη αυτή οικονομική κρίση που συρρικνώνει και την εθνική μας ανεξαρτησία. Παράλληλα ζούμε και μια μεγάλη ηθική κρίση. Ακόμα βρισκόμαστε αντιμέτωποι και με μια έκρυθμη διεθνή κατάσταση, όπου ο φανατισμός, η βία, η καταπάτηση των ανθρώπινων δικαιωμάτων συνέχεια διογκώνονται. 
Σήμερα λοιπόν η αντίσταση παίρνει οικουμενικές διαστάσεις. Είναι και πάλι η εποχή του ΟΧΙ, των μεγάλων και γενναίων αρνήσεων, σε ό,τι μας ευτελίζει και απαξιώνει τη ζωή μας, σε ό,τι μας μειώνει και μας κρατά προσγειωμένους στη ρηχή και μίζερη καθημερινότητά μας. Ένα ΟΧΙ σε ό,τι μας διχάζει και μας απομονώνει.
Πρέπει, να πετάξουμε τα βαρίδια του βολέματος, της αδιαφορίας, της απογοήτευσης, της ηττοπάθειας της απραγίας και να αγωνιστούμε για ανθρώπινες σχέσεις, για καλύτερες συνθήκες ζωής, για δικαιοσύνη, για ανεξαρτησία, για πνευματική καλλιέργεια, για τη διατήρηση και προώθηση της ειρήνης στον κόσμο.
Ο λαός μας οφείλει αυτές τις δύσκολες στιγμές να είναι ενωμένος και συσπειρωμένος.
Κλείνοντας ας θυμηθούμε λίγους στίχους, πάντα επίκαιρους του μεγάλου μας ποιητή Τάσου Λειβαδίτη.
"Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος δεν θα πάψεις ούτε στιγμή να αγωνίζεσαι για την ειρήνη και για το δίκιο.
Θα βγεις στους δρόμους, θα φωνάξεις, τα χείλη σου θα ματώσουν από τις φωνές μα δε θα κάνεις ούτε βήμα πίσω.
Είναι σκληρές οι μέρες που ζούμε!
Μια στιγμή αν ξεχαστείς εκατομμύρια ανθρώπινα όνειρα θα γίνουν στάχτες από τις φωτιές!
Δεν έχεις καιρό για τον εαυτό σου αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.
Θα πρέπει να μπορείς να θυσιάζεσαι!!!''