Τετάρτη 27 Απριλίου 2011

ΓΙΟΡΤΗ ΛΟΥΛΟΥΔΙΩΝ

  


Την παραμονή της Πρωτομαγιάς, Σάββατο 30-4-2011 και μεταξύ 17.00 μ.μ. έως 21.00 μ.μ. στην κεντρική πλατεία Ζυγομαλά του Αυλώνα, ο Σύλλογός μας διοργανώνει γιορτή λουλουδιών την οποία θα στελεχώσουν τόσο η νεολαία του Αυλώνα, όσο και οι μεγαλύτερες ηλικίες παρουσιάζοντας ποικίλλες καλλιτεχνικές δραστηριότητές και δράσεις τους. Η προσέλευση και συμμετοχή στην εκδήλωση όλων των κατοίκων του Αυλώνα είναι επιβεβλημένη, αφού με αυτό τον τρόπο θα επιβραβευθούν οι πολιτιστικές δραστηριότητες τόσο της νεολαίας του τόπου μας αλλά και οι δραστηριότητες των μεγαλύτερης ηλικίας ατόμων που θα συμμετέχουν, τα οποία χρειάζονται την συμπαράστασή μας ως αναγνώριση  και ηθική ανταμοιβή της δράσης τους.

 
ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ  ΕΚΔΗΛΩΣΕΩΝ


18.00 μ.μ.
Η σχολή  χορού “The Greeks“παρουσιάζει χορευτικό δρώμενο με θέμα «ΑΝΟΙΞΗ».
Υπεύθυνες: Ελένη Βαρδακαστάνη και Βανέσσα Πολάτου.


18.30 μ.μ.
Ο Θανάσης  Κατσίνας  τραγουδάει και παίζει κιθάρα.


18.45 μ.μ.
Η Περιβαλλοντική ομάδα του Γυμνασίου  Αυλώνα  παρουσιάζει το  δρώμενο   «ΤΙΠΟΤΕ ΔΕΝ  ΠΑΕΙ ΧΑΜΕΝΟ».
Υπεύθυνη : Λίζα Καρακασίδου.


19.00 μ.μ.
Η  ομάδα μοντέρνου χορού των Γυμνασίου και Λυκείου Αυλώνα παρουσιάζει χορευτικό δρώμενο με θέμα
 «ΤΟ ΞΥΠΝΗΜΑ ΤΗΣ ΑΝΟΙΞΗΣ».
Υπεύθυνη: Ξένια Ψαρού.


19.30 μ.μ.
Η χορωδία  της Λέσχης Ηλικιωμένων του Δημ. Διαμερίσματος Αυλώνα  τραγουδάει  για την άνοιξη.
Υπεύθυνη: Αθανασία Βόγγλη


20.00 μ.μ.
Ήχοι κλαρίνου με τον σολίστα Γιώργο Κυριακού.


20.30 μ.μ.
Το χορευτικό του Πνευματικού Κέντρου Δημ. Διαμερίσματος Αυλώνα παρουσιάζει παραδοσιακούς χορούς.
Υπεύθυνη: Βιβή Καλίνη       
               
             http://www.facebook.com/video/video.php?v=221556121193563

1o ΓΥΜΝΑΣΙΟ ΑΥΛΩΝΑ-ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΙΚΗ ΟΜΑΔΑ

Από την υπεύθυνη της περιβαλλοντικής ομάδας του 1ου Γυμνασίου Αυλώνα, ο Σύλλογός μας έλαβε την παρακάτω ενημερωτική επιστολή, που αφορά τις δράσεις των νέων του Αυλώνα για το περιβάλλον, την οποία και αναδημοσιεύουμε με τις θερμές μας ευχαριστίες για την ενημέρωσή μας και το ενδιαφέρον τους για το περιβάλλον.

       Η περιβαλλοντική ομάδα του γυμνασίου  σχηματίστηκε για πρώτη φορά τον Οκτώβρη του 2006 όταν διευθυντής ήταν ο κ.Ροζάνης, υπεύθυνη της ομάδας η κ. Καρακασίδου και οι πρώτοι μαθητές που συμμετείχαν, σήμερα τελειώνουν την Γ΄Λυκείου.
     Στόχος της δημιουργίας αυτής της ομάδας ήταν και παραμένει, η περιβαλλοντική ευαισθητοποίηση μαθητών,καθηγητών,γονιών και της τοπικής κοινωνίας. Γιατί θεωρούμε ότι αυτού του είδους η ευαισθητοποίηση,η αφύπνιση,αποτελεί τον καλύτερο τρόπο ενεργοποίησης των σύγχρονων ανθρώπων ώστε να μετασχηματιστούν σε υπεύθυνους και συνειδητοποιημένους πολίτες. Όταν ασχολείσαι με τα παγκόσμια περιβαλλοντικά προβλήματα αλλά βεβαίως και μ΄αυτά της τοπικής σου κοινωνίας, δεν ασχολείσαι με κάτι θεωρητικό κι αφηρημένο. Ασχολείσαι με την επιβίωση σου, με την ποιότητα της ζωής σου, με την επιβίωση των παιδιών σου στο μέλλον. Αντιλαμβάνεσαι ότι σε αφορά, παίρνεις την τύχη σου στα χέρια σου. Συνειδητοποιείς ότι η ένταξη στην ομάδα είναι το μόνο πράγμα που φέρνει αποτελέσματα.
     Ολ΄αυτά τα χρόνια, οι περισσότεροι μαθητές του σχολείου έχουν ενεργοποιηθεί στην περιβαλλοντική ομάδα που δουλεύει εθελοντικά εκτός σχολικού ωραρίου, τις Παρασκευές,τα Σαββατοκύριακα, τις αργίες κι όποτε χρειαστεί. Κι όσοι δεν ενεργοποιήθηκαν σίγουρα επηρρεάστηκαν απ΄την ύπαρξή της. Αρκετοί καθηγητές βοήθησαν τη δουλειά μας, η κ. Τσενέ, τωρινή Διευθύντρια προώθησε με κάθε τρόπο τις δράσεις μας, οι γονείς μας εμπιστεύτηκαν και μας στήριξαν.
     Άλλοτε ασχοληθήκαμε με το ζήτημα της διαχείρισης των σκουπιδιών, άλλοτε με την εξοικονόμηση ενέργειας, το δάσος και τις πυρκαγιές, την ποιότητα του νερού,την υπερκατανάλωση. Πάντοτε όμως,φροντίζοντας να μην είμαστε θεωρητικοί αλλά να περνάμε στην πράξη. Έτσι εφαρμόσαμε προγράμματα ανακύκλωσης, κάναμε συχνά καθαρισμούς της αυλής αλλά και της λιμνοθάλασσας του Ωρωπού, επισκεφθήκαμε μέρη της Ελλάδας με οικολογικό ενδιαφέρον,συνεργαστήκαμε με άλλα σχολεία σε εθνικά και διεθνή Δίκτυα, περιβαλλοντικές οργανώσεις, Κέντρα περιβαλλοντικής εκπαίδευσης. Εφαρμόσαμε από πέρυσι πιλοτικό πρόγραμμα κομποστοποίησης οργανικών αποβλήτων σε συνεργασία με κατοίκους του Αυλώνα. Προσπαθήσαμε να εξοικονομούμε ενέργεια στο σχολείο και το σπίτι.
     Θελήσαμε να μειώσουμε την υπερκατανάλωση ξαναχρησιμοποιώντας παλιά αντικείμενα(φαινομενικά άχρηστα) και μεταμορφώνοντας τα σε καινούρια για νέες χρήσεις. Φτιάξαμε ένα μικρό κηπάκι, τυπώσαμε ενημερωτικά φυλλάδια,πήραμε μέρος στην εκπομπή οικολογικά ημερολόγια της ΕΤ1 (τίτλος επισοδείου:τίποτα δεν πάει χαμένο, προβολή 6 Μαίου 20011,21:00), κι άλλα πολλά. Για τη δράση μας επιβραβευτήκαμε από το διεθνές δίκτυο eco-schools με έπαινο επιτυχούς συμμετοχής.
      Φέτος ονομάσαμε το προγραμμά μας ΄΄τίποτα δεν πάει χαμένο στον καιρό της κρίσης ή αλλιώς αλλάζω ΜΕ ΚΡΙΣΗ και όχι για την κρίση΄΄.Ασχολούμαστε  με α)ανακύκλωση, β)εξοικονόμηση ενέργειας, γ)κομποστοποίηση, δ)μείωση κατανάλωσης-επαναχρησιμοποίηση-κατασκευές.
      Όταν κάποτε αναρωτιόμαστε ΄΄πώς πάμε, πρέπει να συνεχίσουμε, είναι σημαντικά όσα κάνουμε΄΄, όταν κουραζόμαστε ή στιγμιαία απογοητευόμαστε, αυτό που μας κρατάει ενωμένους κι ενεργούς είναι η συνεχής ροή μαθητών προς την ομάδα. Κάθε φορά και πιο πολλοί κάθε χρόνο και πιο ενθουσιώδεις!
     Μ΄αυτή τη φόρα, υποσχόμαστε να συνεχίσουμε και την επόμενη χρονιά, ελπίζοντας να συμβάλλουμε, έστω και λίγο, στη δημιουργία ενός πιο βιώσιμου, πιό ανθρώπινου, πιο ΄΄πράσινου κόσμου΄΄. Ευχόμαστε με την ίδια διάθεση, επιμονή κι υπομονή να δουλέψετε κι εσείς σ αυτό το τόσο σημαντικό κομμάτι που επιλέξατε! ΚΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ!!!!!!!!

Ελισσάβετ Καρακασίδου
για την περιβαλλοντική ομάδα του Γυμνασίου

Παρασκευή 22 Απριλίου 2011

ΠΑΣΧΑ ΣΤΟΝ ΑΥΛΩΝΑ

Με μεγάλη κατάνυξη παρακολούθησαν οι κάτοικοι του Αυλώνα τις Ιερές Ακολουθίες των Σεπτών Παθών. Όλη την Μ.Εβδομάδα ο ναός των Αγίου Αντωνίου και Ανδρέου ήταν γεμάτος χριστιανούς που παρακολουθούσαν με ευλάβεια και συγκίνηση τα Άγια Πάθη, με αποκορύφωμα την Ακολουθία της Μεγάλης Πέμπτης και ιδιαίτερα την στιγμή της Σταύρωσης όταν ακούστηκε από τους Ιερείς το «Σήμερον κρεμάται επί ξύλου...» και oι καμπάνες των Ναών χτύπησαν πένθιμα μέσα στην ανοιξιάτικη νύχτα μεταφέροντας το μήνυμα της ημέρας. 
Μετά το τέλος της ακολουθίας,  πλήθος γυναικών, ηλικίας πέντε έως ογδόντα ετών, παρέμειναν στην εκκλησία  για να στολίσουν με ευλάβεια και κατάνυξη το ξυλόγλυπτο Ιερό Κουβούκλιο του Επιταφίου, έθιμο που έρχεται από το μακρινό παρελθόν του χωριού μας, ενώ χορωδία γυναικών έψαλλε τις τρεις στάσεις των  εγκωμίων του Επιταφίου Θρήνου, «Η Ζωή εν Τάφω», «Αι Γενεαί αι Πάσαι» και «Άξιον εστί».
Την Μεγάλη Παρασκευή το πρωϊ τελέσθηκε με κατάνυξη η ακολουθία της Αποκαθήλωσης κατά την διάρκεια της οποίας, οι καμπάνες των Ναών ηχούσαν πένθιμα. 
Εφέτος τα άνθη για τον στολισμό του Ιερού Κουβουκλίου του Επιταφίου προσέφερε η κα Βούλα Πατσουλέ-Πάλλη εις μνήμην του εκλιπόντος συζύγου της Ευάγγελου Πάλλη. Την επιμέλεια για τον στολισμό  του Επιταφίου είχε  η κα Πόπη Αλεξάνδρου-Μυλωνά.
Το βράδυ της Μεγάλης Παρασκευής πλήθος κόσμου προσκύνησε τον Επιτάφιο και  ακολούθησε την περιφορά του στους κεντρικούς δρόμους του χωριού, σχηματίζοντας μέσα στη νύχτα ένα ποτάμι από φως αναμμένων κεριών. 
Το βράδυ του Μ.Σαββάτου, με λαμπρότητα γιορτάστηκε και στον Αυλώνα  η Ανάσταση του Σωτήρος Χριστού. Όλοι οι κάτοικοι της πόλεως μας παρακολούθησαν την Ακολουθία της Αναστάσεως και την Αναστάσιμη Θεία Λειτουργία. Μόλις οι ιερείς έψαλλαν το «Χριστός Ανέστη»,  στον προαύλιο χώρο του Αγίου Αντωνίου, σήμαναν οι καμπάνες  και ο ουρανός φωτίστηκε από πλήθος πολύχρωμων βεγγαλικών που ήταν πρωτοβουλία και χορηγία του Δήμου. Στην Αναστάσιμη Θεία Λειτουργία πολύς κόσμος έμεινε ως το τέλος αυτής και κοινώνησε «των Αχράντων Μυστηρίων». Να σημειωθεί ότι το Άγιο Φώς ήρθε και φέτος στον Αυλώνα από τον Πανάγιο Τάφο στα Ιεροσόλυμα. Το Μεγάλο Σάββατο  γίνεται η Αφή του Αγίου φωτός στον Πανάγιο Τάφο και από εκεί μεταφέρεται με αεροπλάνο στη Ελλάδα. Πολλές πόλεις έχουν την ευλογία να το πάρουν. Μεταξύ αυτών και ο Αυλώνας.

  Ο Σύλλογός μας σας εύχεται «ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ».






Ο ευσχήμων Ιωσήφ από του ξύλου καθελών,  


το Άχραντόν Σου Σώμα,


σινδόνι καθαρά ειλήσας και αρώμασι,


εν μνήματι καινώ  κηδεύσας απέθετο.


Ο Επιτάφιος περιφέρεται επί των κεφαλών
των ιερέων του Ναού, πατρός Χρ. Σύρμα και Αθ. Χρυσούλα




Αριστερά η κα Βούλα Πατσουλέ, στο μέσον ο πατήρ Αθ. Χρυσούλας,
δεξιά η κα Πόπη Αλεξάνδρου-Μυλωνά





H περιφορά του Επιταφίου στο χωριό




Aπό τις ρίψεις βεγγαλικών την ώρα της Ανάστασης

XΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ

Τρίτη 19 Απριλίου 2011

ΛΕΣΧΕΣ ΑΝΑΓΝΩΣΗΣ ΒΙΒΛΙΟΥ


Ο ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΜΑΣ
  ΘΑ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΕΙ ΝΑ ΥΛΟΠΟΙΗΣΕΙ  ΜΙΑ ΙΔΕΑ ΤΟΥ ΕΚΕΒΙ (Εθνικού Κέντρου Βιβλίου) ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΩΘΗΣΗ ΤΗΣ ΑΝΑΓΝΩΣΗΣ
  
ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΕΧΕΙ ΟΜΟΡΦΙΑ ΚΑΙ ΠΛΑΚΑ

ΟΣΟΙ-ΕΣ ΘΕΛΕΤΕ ΝΑ ΣΥΜΜΕΤΕΧΕΤΕ ΣΕ  ΛΕΣΧΗ ΑΝΑΓΝΩΣΗΣ  ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΗΣΤΕ
ΜΕ TO MEΛΟΣ ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΚΑΙ ΥΠΕΥΘΥΝΗ ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΟΥ:

ΑΜΑΛΙΑ ΝΑΝΟΥ ΤΗΛ.6985690820

Ο ΤΟΠΟΣ ΚΑΙ Ο ΧΡΟΝΟΣ ΤΗΣ  ΣΥΝΑΝΤΗΣΗΣ ΘΑ ΟΡΙΣΤΟΥΝ ΑΦΟΥ  ΕΚΔΗΛΩΣΟΥΝ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ 5-15 ΑΤΟΜΑ

ΔΗΜΟΤΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΑΥΛΩΝΑ


Ένα πολύ ευχάριστο και ελπιδοφόρο γεγονός για τον τοπικό πολιτισμό και την περαιτέρω πνευματική ανάπτυξη του Αυλώνα και της περιοχής, θα λάβει επιτέλους σάρκα και οστά σε λίγο καιρό. Η Δημοτική Βιβλιοθήκη Αυλώνα, σύμφωνα με την διαβεβαίωση και μετά από ενέργειες του τοπικού Δημοτικού Συμβουλίου, θα λειτουργήσει στο κληροδότημα του αείμνηστου συμπατριώτη μας Δημήτρη Ε.Λιάκουρη. Το οίκημα έχει κληροδοτηθεί στον Δήμο Αυλώνα (νυν Δημοτική Κοινότητα Αυλώνα, Δήμου Ωρωπίων), με την υπ΄αριθμ. 13.165/27-1-2003 δημόσια διαθήκη του Δ.Λιάκουρη, η οποία έχει δημοσιευθεί και επικυρωθεί από το δικαστήριο ενώ παράλληλα και ο Δήμος Αυλώνα έχει αποδεχτεί το κληροδότημα με την υπ΄αριθμ. 5959/15-9-2006 πράξη αποδοχής κληρονομιάς της Συμβολαιογράφου Άννας Χρήστου. Ειδικότερα και σύμφωνα με την διαθήκη και διάταξη τελευταίας βουλήσεως του διαθέτη, το υπάρχον κτίριο καταλείπεται ως κληροδότημα στον Δήμο Αυλώνα, με την προϋπόθεση να χρησιμοποιηθεί ως Δημοτική Βιβλιοθήκη. Στην παραπάνω διαθήκη ορίζεται από τον διαθέτη και η επωνυμία της βιβλιοθήκης ως "Δημοτική Βιβλιοθήκη Αυλώνα''. Επίσης σύμφωνα με ρητή διάταξη του Δ.Λιάκουρη που περιέχεται στην παραπάνω διαθήκη, ορίζεται ότι εάν ο Δήμος κτίσει στο ίδιο οικόπεδο (εκτάσεως 1.800 τ.μ.) άλλο κτίριο, τότε το νέο κτίριο θα χρησιμοποιηθεί και πάλι ως Δημοτική Βιβλιοθήκη, και τότε μόνον, το υπάρχον παλαιό κτίριο θα χρησιμοποιηθεί ως λαογραφικό μουσείο. Τέλος στη διαθήκη ορίζεται ρητά, ότι εάν τελικά ο Δήμος δεν χρησιμοποιήσει το υπάρχον κτίριο, όπως βρίσκεται σήμερα αυτό, ως Δημοτική Βιβλιοθήκη, τότε να δημιουργηθεί παιδική χαρά. Με δεδομένη την χρήση του κτιρίου ως βιβλιοθήκης, στον χώρο θα συγκεντρωθούν οι ήδη υπάρχοντες τόμοι βιβλίων του Δήμου, οι οποίοι θα αποτελέσουν τον πυρήνα της Βιβλιοθήκης και θα εμπλουτισθούν με βιβλία από χορηγίες καθώς και με βιβλία που θα αποκτηθούν με μέριμνα του Συλλόγου μας, τα οποία θα παραχωρηθούν κατά χρήσιν στην Δημοτική Βιβλιοθήκη, ώστε να είναι αναγνώσιμα από όλους τους δημότες. Ο Σύλλογός μας επίσης θα συνδράμει με όλες του τις δυνάμεις, στην εύρυθμη και διαρκή λειτουργία της Βιβλιοθήκης, δεδομένου ότι πάρα πολλά μέλη του Συλλόγου έχουν πλαισιώσει τις Επιτροπές Δράσης Λέσχης Ανάγνωσης Βιβλίου και Βιβλιοθήκης που έχει ήδη δημιουργήσει ο Σύλλογος. Οι χώροι επίσης της Βιβλιοθήκης, δεδομένου ότι το κληροδότημα είναι διώροφο κτίριο, δύνανται να χρησιμοποιηθούν  για παράλληλες διαδραστικές τοπικές πολιτιστικές εκδηλώσεις, οι οποίες τείνουν στην προβολή και ανάδειξη του Αυλώνα. Τα εγκαίνια θα γίνουν με κάθε επισημότητα σε εκδήλωση που θα γνωστοποιηθεί  έγκαιρα σε όλους τους Αυλωνίτες προκειμένου να παραστούν σύσσωμοι.

Παρατίθενται τα αποσπάσματα της διαθήκης Δ.Λιάκουρη, με τις ρητές διατάξεις τελευταίας βούλησής του που αφορούν την χρήση του κτιρίου, τα οποία δημοσιεύονται με απεριόριστο σεβασμό προς την βούληση και μνήμη του










Η αποδοχή κληρονομιάς από τον Δήμο Αυλώνα
που αφορά την διαθήκη του Δ.Λιάκουρη










Κυριακή 17 Απριλίου 2011

1η ΑΝΟΙΧΤΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ

Την Κυριακή των Βαϊων 17-4-2011 στις 11.00 π.μ. έγινε η προγραμματισμένη πρώτη ανοιχτή συγκέντρωση του Συλλόγου Αυλωνιτών ΤΟ ΣΑΛΕΣΙ στην οποία είχαν προσκληθεί οι κάτοικοι του Αυλώνα για γνωριμία με τον Σύλλογο και την ανταλλαγή απόψεων που αφορούν τον Αυλώνα. Η εκδήλωση είχε προγραμματιστεί αρχικά να γίνει στο εξωκκλήσι του Αι Γιώργη αλλά οι δυσμενείς καιρικές συνθήκες που επικράτησαν το πρωϊνό της Κυριακής επέβαλαν ώστε η εκδήλωση να γίνει σε κλειστό χώρο. Η εκδήλωση πραγματοποιήθηκε στο Πνευματικό Κέντρου του Δήμου Αυλώνα, το οποίο παραχωρήθηκε ευγενικά στον Σύλλογο, από τον Αντιδήμαρχο κο Παπαγιάννη, κι ενώ η βροχή ήταν συνεχής. Παραβρέθηκαν αρκετοί Αυλωνίτες όλων των ηλικιών, μέλη και μη μέλη του Συλλόγου, φορείς, αντιπρόσωποι Συλλόγων, το τοπικό δημοτικό Συμβούλιο, ο ιερέας Αθ. Χρυσούλας κ.ά. Η εκδήλωση ήταν εγκάρδια και όλοι όσοι παραβρέθηκαν άφησαν την συγκίνησή τους να ξεχειλίσει, γιατί έγινε αντιληπτό ότι  ο νεοσύστατος Σύλλογος εργάζεται προς την κατεύθυνση της πολύπλευρης ανάδειξης του Αυλώνα. Αναλύθηκε το καταστατικό του Συλλόγου και δόθηκε μεγάλη έμφαση στην αρωγή προς το Μουσείο Ζυγομαλά, ο έμπρακτος σεβασμός στην τοπική ιστορία, η μέριμνα για το φυσικό περιβάλλον του χωριού, και η απόλυτη προτεραιότητα στις δράσεις των νέων παιδιών του χωριού, των οποίων οι δεξιότητες θα ανταμείβονται ηθικά και από τον Σύλλογο, ενώ το έργο τους θα προβάλλεται ευρύτερα. Ενημερώθηκαν οι συγκεντρωμένοι για την θερμή ανταπόκριση με την οποία αντιμετώπισε το Ίδρυμα Μείζονος Ελληνισμού, κατόπιν επικοινωνίας, την ίδρυση και αίτημα του Συλλόγου μας για συνεργασία με το Ίδρυμα, καθώς και την επόμενη εκδήλωση του Συλλόγου μας η οποία θα γίνει την παραμονή της Πρωτομαγιάς στην πλατεία του χωριού με κύρια την συμμετοχή της νεολαίας του χωριού. Επίσης επ΄ευκαρία της συνάντησης, όλοι οι παριστάμενοι Σύλλογοι και πολίτες, με κοινή πρωτοβουλία όλων, συμφώνησαν να συμμετέχουν σε πεζοπορική εκδήλωση και δράση για το περιβάλλον του χωριού στις 8 Μαϊου 2011. Το άκρως συγκινητικό της όλης εκδήλωσης είναι ότι επιβεβαιώθηκε η ενότητα του χωριού και η κοινή απόφαση όλων των Αυλωνιτών για δράσεις που αφορούν την προβολή του τόπου μας. "Να ξαναγίνουμε κεφαλοχώρι'' φώναξε ένας από τους συγκεντρωμένους ο οποίος καταχειροκροτήθηκε από όλη την αίθουσα. Η ενεργή συμμετοχή όλων των συγκεντρωμένων στην εκδήλωση, κατέστησε επιτακτικό κι από όλους αποδεκτό, το αίτημα για δημιουργία στον Σύλλογο, επιτροπών δράσης σε διάφορους τομείς. Ήδη πλαισιώθηκαν οι Επιτροπές Δράσης για το Περιβάλλον, για το Μουσείο Ζυγομαλά, για την Λαογραφία, την Νεολαία κλπ. Στο τέλος της εκδήλωσης, που έφερε δάκρυα συγκίνησης στα μάτια πολλών από τους συγκεντρωμένους, δόθηκαν ευχές στο νέο Σύλλογο για επίτευξη και ευόδωση των σκοπών του, από τους οποίους ο Αυλώνας μπορεί να αποκομίσει μεγάλη ωφέλη και στη συνέχεια οι παρευρισκόμενοι πέρασαν στον μπουφέ που είχε στηθεί από τις γυναίκες του Συλλόγου με παραδοσιακά νηστίσιμα γλυκίσματα. Kατά την διάρκεια της εκδήλωσης έγιναν αιτήσεις εγγραφής μελών στο Σύλλογο (τα μέλη σε διάστημα λιγότερο του ενός μηνός από την ίδρυσή του, έχουν φτάσει τα 150 περίπου). Τα χαμόγελα ελπίδας και τα δάκρυα χαράς έλαμψαν στα πρόσωπα και τα μάτια όλων των συγκεντρωμένων για τις νέες προοπτικές που ανοίγονται για τον τόπο μας.







Παρασκευή 15 Απριλίου 2011

ΗΘΗ και EΘΙΜΑ του ΓΑΜΟΥ στο ΣΑΛΕΣΙ

Την Πέμπτη άρχιζαν να προετοιμάζουν το γάμο. Στις τρεις το απόγευμα καλούσαν τις κοπέλες στο σπίτι της νύφης να φτιάξουν τον γιούκο, με τα προικιά που είχαν πλύνει και σιδερώσει τις προηγούμενες μέρες. Πάνω σε ένα σεντούκι στρώναν ένα σεντόνι άσπρο και επάνω του δύο στρώματα γεμάτα άχυρο. Πάνω σε αυτά στρώναν όλα τα προικιά της νύφης. Κάτω-κάτω έβαζαν τις φλοκάτες (τα πλιάφια), τις αντρομίδες (τις σκόρσες), τα χράμια, τις πονόβες, τις βελέντζες, τα σεντόνια, κεντητές μαξιλάρες, ψιλά υφαντά και άλλα ωραία κεντήματα και πλεχτά. Τον ρουχισμό, τα γανώματα και τα άλλα πράγματα που ήσαν μέρος της προίκας, τα κρέμαγαν σε απλωμένα σκοινιά στο δωμάτιο, σε μιά γωνιά του δωματίου και πάνω σε τραπέζια. Ο γιούκος έφτανε ως το σταύρωμα (την ξυλοδεσιά του ταβανιού) του σπιτιού. Όταν έρχονταν οι κοπέλες που είχαν προσκαλέσει, έβαζαν λεφτά καρφιτσωμένα σε μεταξωτά μαντηλάκια, λευκά, ροζ, κρεμ ή κίτρινα, ή σε μαντήλια κεφαλής. Τραγουδούσαν και χόρευαν ενώ στις καλεσμένες κερνούσαν λουκούμια και για ποτό ούζο, ανακατεμένο με ροσόλι. Το βράδυ της ίδιας μέρας αφού φεύγαν οι κοπέλλες «πιάναν» το προζύμι για το κουλούρι της νύφης στο σπίτι της νύφης και το προζύμι για το κουλoύρι του γαμπρού στο σπίτι του γαμπρού. Το «έπιανε» μια κοπέλα που ζούσαν οι γονείς της ή γυναίκα που ζούσε ο άντρας της. Απαγορευόταν χήρα ή χωρισμένη. Το προζύμι το «έπιαναν» και το ζύμωναν στη σκάφη.

Το πρωϊ της Παρασκευής είχαν καλέσει τους συγγενείς της νύφης ή του γαμπρού ανάλογα για να κεντήσουν το κουλούρι. Μέσα σε μια πετσέτα ή μαντηλάκι έβαζαν ρύζι, κουφέτα, στραγάλια, φουντούκια, μύγδαλα, σταφίδες και λεφτά. Μετά από το στόλισμα του κουλουριού και πριν φύγουν, άνοιγαν το μαντηλάκι και μέσα σε ένα ταψί ή πάνω στο σοφρά που έκαναν το κουλούρι, ρίχναν το περιεχόμενό τους. Μετά «ρίχναν» το κουλούρι στο φούρνο. Την ίδια στιγμή «πέφταν» ντουφέκια τιμητικά για το κουλούρι. Οι γυναίκες ήσαν στολισμένες με καλά μαντήλια κεφαλής στολισμένα ένα γύρω με λουλούδια πολύχρωμα. Κάθε χήρα που τύχαινε να είναι συγγενής και βρισκόταν εκεί, έβγαζε το μαύρο μαντήλι και φορούσε για 40 μέρες μαντήλι λαδί. Μαζί με το κουλούρι της νύφης κάναν και πολλά μικρά κουλούρια όμοια με το μεγάλο που τάστελναν στο συμπεθεριό, σα σημείο προσκάλεσης στο γάμο. Το κουλούρι γινόταν με αλεύρι και μέλι ή ζάχαρη που ήταν σημάδια για να είναι γλυκός ο βίος των νιόνυφων. Το κουλούρι και τα κουλουράκια ήσαν καταστολισμένα με λουλουδάκια, μοσχογαρύφαλλα, μπιρμπίλες, γαϊτανάκια και κάθε λογής σχέδια.

Το Σαββάτο συνέχιζαν το γλέντι με χορούς και τραγούδια. Συνήθως το Σαββάτο το απόγευμα, έστελνε ο γαμπρός στη νύφη, με ένα αγόρι από το σόϊ του που ζούσαν και οι δυό γονείς του, τα ασημικά και τα στολίδια που θα φόραγε την άλλη μέρα στο γάμο, αλλά οι περισσότεροι γαμπροί, τα έστελναν την Κυριακή το πρωϊ μετά την λειτουργία. Η νύφη έστελνε στο γαμπρό το γαμπριάτικο πουκάμισο που τόχε φτιάξει η ίδια.

Έτσι έφτανε η Κυριακή. Το πρωϊ και μετά από το τέλος της λειτουργίας, μαζεύονταν οι συμπεθέροι στο σπίτι της νύφης και του γαμπρού και τους έβαζαν να φάνε. Τα όργανα ξεκινούσαν να πάρουν τον κουμπάρο. Μαζί πλέον με τον κουμπάρο πήγαιναν να πάρουν τον γαμπρό. Ο γαμπρός πιο παλιά φορούσε φουστανέλλα και αργότερα κουστούμι. Από το σπίτι του γαμπρού πήγαιναν στο σπίτι της νύφης. Μπροστά πήγαινε ένα αγόρι που κουβάλαγε σε δίσκο το κουλούρι του γαμπρού και πίσω ένα άλλο αγόρι που κρατούσε μέσα σε πανέρι στολισμένο τα ασημικά και τα στολίδια δώρα προς τη νύφη αν δεν τα είχαν στείλει πιό νωρίς. Τα όργανα ώσπου να φτάσουν στο σπίτι της νύφης «βάραγαν» το «χαβά της νύφης» που ήταν λυπητερός σκοπός, γιατί το συμπεθεριό του γαμπρού ερχόταν να χωρίσει για πάντα τη νύφη από το πατρικό της. Απ΄έξω από το σπίτι, τον γαμπρό υποδέχονταν ο πεθερός, η πεθερά και τα κουνιάδια του. Εδώ ο πεθερός του κρεμούσε στο πέτο ένα μαντηλάκι μεταξωτό με ένα φλουρί ραμμένο στην κάτω γωνία και το ίδιο η πεθερά. Ο γαμπρός φίλαγε το χέρι των πεθερικών και οι συμπεθέρες της νύφης τούριχναν στο λαιμό, καλά μαντήλια κεφαλής που μετά, όταν «σήκωναν» το γιούκο, τα έβαζαν σε ένα ταγάρι και τα έπαιρναν στο σπίτι του γαμπρού.  Μπαίνοντας στο σπίτι για να πάρει την νύφη, κάποιος από τους κουνιάδους του του «χτύπαγε» ένα χαστούκι. Μετά προχωρούσε και κερνούσε το γιούκο, καρφιτσώνοντας χρήματα και το ίδιο έκαναν και οι συμπεθέροι του γαμπρού. Όλοι μαζί, η νύφη εμπρός, που την βάσταγε ο πατέρας της ή ο αδελφός της ή ο κοντινότερος συγγενής και όλη η πομπή πήγαιναν στην εκκλησία. (Τα πολύ παλιά χρόνια ο γάμος όπως και η βάφτιση γίνονταν στο σπίτι). Η νύφη φόραγε τα νυφικά της, τα σιγγούνια όπως τα έλεγαν. Όταν τέλειωνε η στέψη, μπροστά τα όργανα που έπαιζαν τις διάφορες χαρούμενες «μπατινάδες» του γάμου, πήγαιναν πάλι πίσω στο σπίτι της νύφης. «Χόρευαν τον γαμπρό» όλοι οι συμπεθέροι της νύφης με την σειρά (χόρευε δηλαδή μπροστά ο κάθε συμπέθερος και μετά ο γαμπρός). Αφού τέλειωναν όλοι έμπαινε ο γαμπρός στο σπίτι της νύφης, εκεί που ήταν ο γιούκος και τον «έρριχνε» (τα πολύ παλιά χρόνια που η στέψη γινόταν στο σπίτι της νύφης γλύτωναν απο τον μπελά να γυρίσουν πάλι στο σπίτι της νύφης για να πάρουν τον γιούκο, χόρευαν οι συμπέθεροι τον γαμπρό και αυτός έρριχνε τον γιούκο). Τον γιούκο τον φόρτωναν στα κάρα  για το σπίτι του γαμπρού. Για ασφάλεια πήγαιναν οι συμπέθεροι του γαμπρού μαζί με τον γιούκο τραγουδώντας. Εδώ διάφοροι συγγενείς της νύφης προσπαθούσαν να κλέψουν κάτι από την προίκα όπως ήταν το έθιμο. Μπροστά έβαζαν τις εικόνες για να έχουν την ευλογία του Θεού. Φτάνοντας στο σπίτι του γαμπρού η μάνα και οι θειάδες του πρώτα-πρώτα και ο πατέρας του μετά περίμεναν το ζευγάρι στην αυλή. Η μάνα του γαμπρού φίλαγε σταυρωτά τη νύφη και τον γαμπρό λέγοντάς του να ζήσουν, το ίδιο έκανε ο πεθερός και οι στενοί συγγενείς. Η πεθερά κρεμούσε χρυσό ή ασημένιο νόμισμα αξίας στη νύφη. Μετά το υπόλοιπο συγγενολόϊ του γαμπρού φίλαγε την νύφη. Κατόπιν η πεθερά πάλι, κρατώντας ένα ποτήρι μέλι, που είχε μέσα αμύγδαλα για το καλό ριζικό, της έβαζε το μικρό δάχτυλο  μέσα στο ποτήρι και πιάνοντάς της το, το σταύρωνε τρεις φορές στη πόρτα. Αυτό σήμαινε ευτυχία. Η ίδια πάλι της έδινε ένα ρόδι και σταύρωνε, βαστώντας της το χέρι, την πόρτα τρεις φορές και η νύφη το πέταγε μέσα στο σπίτι να σπάσει και αυτό ήταν για να ζήσουν πολλά χρόνια. Μετά η πεθερά έπαιρνε ένα μεγάλο μεταξωτό άσπρο μαντήλι και ζώνοντας το ζευγάρι από το σβέρκο, τους τράβαγε μέσα σε όλα τα δωμάτια του σπιτιού. Μόλις τελείωνε κι αυτό τους έδιναν και έτρωγαν τηγανίτες με μέλι. Όταν ο πατέρας του γαμπρού δεν ζούσε, την υποδοχή αντί για την πεθερά την έκανε μία θεία του γαμπρού ή η αδελφή του γιατί το «εξέταζαν» να δεχτεί την νύφη η πεθερά, σαν χήρα που ήταν. Μετά από λίγο κάθονταν να φάνε. Επικεφαλής ο γαμπρός με τη νύφη, ο κουμπάρος και δίπλα οι γονείς του γαμπρού. Τα παλιά χρόνια οι γονείς και το συμπεθεριό της νύφης δεν συμμετείχαν στο τραπέζι και γλέντι του γάμου, αλλά γλεντούσαν χωριστά στο σπίτι της νύφης. Συνήθως κιόλας πολλές φορές ήσαν παρεξηγημένοι για το θέμα της προίκας που έδινε ο πατέρας της νύφης γιατί φαινόταν λίγη στον πατέρα του γαμπρού ή για τα ασημικά και τα στολίδια που έστελνε ο γαμπρός στη νύφη, αν δεν ήσαν μεγάλης αξίας όπως τάθελε η νύφη. Μόλις τέλειωνε το τραπέζι άρχιζαν να παίζουν τα όργανα, η πίπιζα με το νταούλι. Πρώτος στο χορό «έμπαινε» ο πατέρας του γαμπρού και τον «βάσταγε»  η νύφη, μετά «έμπαινε» ο κουμπάρος, η κουμπάρα, που τους βάσταγε η νύφη, μετά ο γαμπρός και στο τέλος η νύφη. Η νύφη ακόμη έπρεπε να «κρατήσει» τους συμπεθέρους του γαμπρού που θα χόρευαν μπροστά (κι εδώ ο κάθε συμπέθερος που χόρευε πρώτος, «χόρευε» την νύφη). Όταν στα νεώτερα χρόνια ερχόντουσαν και οι συμπέθεροι της νύφης στο τραπέζι και το  γλέντι του γάμου, χόρευαν πάντοτε δεύτεροι, μετά το συμπεθεριό του γαμπρού. Το κουλούρι της νύφης το έκοβε ο γαμπρός και το μοίραζαν στο σόϊ του γαμπρού και το κουλούρι του γαμπρού το έκοβε η νύφη και το μοίραζαν στο σόϊ της. Ιδίως για το κουλούρι του γαμπρού γινόταν πατείς με-πατώ σε γιατί το θεωρούσαν γούρι. Ο γάμος συνεχιζόταν με χορό και τραγούδι μέρες και νύχτες πολλές, ακόμη και μία βδομάδα.

Το παραπάνω εθιμικό του γάμου καταγράφηκε το 1978 στον Αυλώνα Αττικής. Η γραφή ακολούθησε την αφήγηση  των πληροφορητριών από το Σάλεσι, οι οποίες ήσαν οι παρακάτω:

1) Βασιλική συζ. Ν.Κοροβέση
2) Ευδοξία συζ. Στέργιου Γραίγου
3) Αθηνά συζ. Γ.Ποταμιάνου
4) Παναγιώτα συζ. Ν.Γεωργίτσα
5) Σοφία συζ. Ι.Γιώργα
6) Ευαγγελία συζ. Ε.Μπαλόκα

Όλες οι πληροφορήτριες έχουν, εδώ και πολύ καιρό τώρα, φύγει από κοντά μας, και αυτή εδώ η καταγραφή αφιερώνεται στην μνήμη τους, σαν ελάχιστο δείγμα ευγνωμοσύνης.

(από την ''ανάγνωση'' του τυπικού και των εθίμων του γάμου, προκύπτει σαφώς η "αντιπαλότητα'' που υπήρχε ανάμεσα στα συμπεθεριά του γαμπρού και της νύφης, κατάλοιπο από το αρχαίο έθιμο της αρπαγής της νύφης, σαν μέσον επίτευξης του γάμου)

Δευτέρα 11 Απριλίου 2011

ΓΙΑΝΝΗΣ ΓΚΙΚΑΚΗΣ

«Ακούσιοι Δραπέτες» είναι η τελευταία ποιητική συλλογή του Γιάννη Γκικάκη την οποία υπογράφει  ποιητικά σαν Άρης  Ρωμανός. Το απόγευμα της Κυριακής 10 Απριλίου 2011 έγινε η παρουσίαση του βιβλίου στο κέντρο «Αλώνι» στον Ωρωπό. Η αίθουσα ήταν κατάμεστη από κατοίκους της ευρύτερης περιοχής και φίλους, όπως ανέφερε  ο ποιητής,  και μέσα στους φίλους ήταν πολλοί συντοπίτες μας, συμμαθητές του από το Γυμνάσιο του Αυλώνα  και συνάδελφοι του από την Αεροπορία. Με μεγάλη συγκίνηση υποδέχθηκαν οι Αυλωνίτες αυτή την ποιητική συλλογή,  γιατί ο Γιάννης Γκικάκης έχει συμπεριλάβει σ’ αυτήν, τρία ποιήματα  για το Σάλεσι, και μας ξετυλίγει εικόνες από την δύσκολη εκείνη εποχή της δεκαετίας ’50-‘60  και την εφηβική του ηλικία.
'' Η βραδιά απόψε είναι αφιερωμένη στον Αυλώνα!'' ανέφερε ο ποιητής  προς τον Σύλλογο Αυλωνιτών «ΤΟ ΣΑΛΕΣΙ», ο οποίος προσκλήθηκε και συμμετείχε στην εκδήλωση με εκπροσώπους και μέλη του. Ο ποιητής μετά από αίτημα της Γραμματέως του Συλλόγου υπέγραψε με σεμνότητα το βιβλίο με την ποιητική του συλλογή, το οποίο θα κοσμήσει την βιβλιοθήκη του Συλλόγου. Εκτός από τον ποιητή και τη συλλογή του, ξαναζωντάνεψαν οι μνήμες για τους μαθητές της δεκαετίας ’50-’60  του Γυμνασίου Αυλώνα, όταν υποδέχθηκαν τις αγαπημένες τους καθηγήτριες, Πηνελόπη και Άρτεμι Στασινοπούλου που παραβρέθηκαν στην εκδήλωση και προλόγισαν το έργο του ποιητή.   
Την  εκδήλωση έκλεισαν δύο ομιλητές  από τον Αυλώνα και μέλη του Συλλόγου μας, οι οποίοι ανέβασαν στο ζενίθ την ήδη φορτισμένη συγκινησιακά ατμόσφαιρα: 
1)Ο Αντιπρόεδρος του Συλλόγου κος Ν.Οικονομίδης, ο οποίος απηύθυνε  χαιρετισμό εκ μέρους της  Διοικούσας Επιτροπής και ανακοίνωσε ότι ο Σύλλογος με ομόφωνη απόφαση της Διοικούσας Επιτροπής, θα ανακηρύξει επίτιμο μέλος  του Συλλόγου μας  τον Γιάννη Γκικάκη για την προσφορά και την αγάπη του στον Αυλώνα.
2)Η κα Σαμπάνη Γιούλα, η οποία απήγγειλε ένα δικό της ποίημα που έγραψε προς τιμή της καθηγήτριας της, κας Στασινοπούλου Αρτέμιδος.


Η πρεσβυτέρα Ευαγγελία Βόγκλη-Χρυσούλα, ένα από τα ιδρυτικά μέλη του Συλλόγου μας, παρέστη στην εκδήλωση για τον Γιάννη Γκικάκη και συγκινημένη απέστειλε μετά την εκδήλωση, την παρακάτω ανοιχτή ευχαριστήρια επιστολή:

                                      Προς τον κο Γιάννη Γκικάκη
                                   Ευχαριστήρια  ανοιχτή επιστολή

Την  Κυριακή 10/04/2011  μαζί με πολλούς άλλους Αυλωνίτες, βρεθήκαμε στον Ωρωπό, στην παρουσίαση των ποιημάτων «Ακούσιοι Δραπέτες» του  Γιάννη Γκικάκη. Είμαστε οι περισσότεροι  μαθητές του Γυμνασίου Αυλώνα των δεκαετιών ’50-’60 στο οίκημα του Βαγγέλη και της Τσίας Σαμπάνη. Κύριε Γκικάκη, ένα δημοτικό  τραγούδι λέει : «να ‘σαν τα νιάτα δυο φορές». Εσείς κύριε Γκικάκη κατορθώσατε το ακατόρθωτο. Μας γυρίσατε 50 χρόνια πίσω, μας γυρίσατε μέσα στις αίθουσες του σχολείου μας.  Είδαμε  πάλι τους παλιούς συμμαθητές μας, όπως ήτανε τότε, είδαμε πάλι τους καθηγητές μας να μας διδάσκουν και να μας γαλουχούν με τα νάματα που πρέπει  να γαλουχηθούν όλοι οι πραγματικοί Έλληνες. Η συγκίνηση και ο ενθουσιασμός όλων ήταν τόση , που δεν μπορώ παρά  να σας ευχαριστήσω  και δημόσια γι΄ αυτή την  χαρά που μας χαρίσατε, αλλά και για το υπέροχο βιβλίο που μας στηρίζει, μας θυμίζει και μας παρηγορεί, γιατί βλέπουμε πως δεν χαθήκανε όλα.   «Μικρά ζύμη όλον το φύραμα ζυμεί». Κύριε Γκικάκη   είστε πραγματικός Έλληνας. 
 Σας θαυμάζω και σας ευχαριστώ.
Πρ.Ευαγγελία Βόγκλη-Χρυσούλα




ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ  ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΤΟΥ  ΓΙΑΝΝΗ  ΓΚΙΚΑΚΗ

Ο Γιάννης Γκικάκης  γεννήθηκε στον Ωρωπό  το 1941. Μέχρι το 1961 έζησε στον Ωρωπό. Φοίτησε στο νεοσύστατο τότε Γυμνάσιο του Αυλώνα  και στη συνέχεια πέρασε στην ΣΤΥΑ . Σήμερα είναι απόστρατος αξιωματικός της αεροπορίας και ζει πλέον μόνιμα στον Ωρωπό με την οικογένειά του. Με την λογοτεχνία ασχολήθηκε περιστασιακά από τα παιδικά του χρόνια. Δύο παιδικά του ποιήματα δημοσιευτήκαν το 1953-1954 στην «Διάπλαση των Παίδων». 
Το 1962-65 συνεργάζεται με το «Φως των Σπορ»   όπου πέρα από το αθλητικό ρεπορτάζ γράφει και  «Τα Έμμετρα Πορτραίτα των 'Ασσων» σε δική του στήλη  με το ψευδώνυμο «Άρης Ρωμανός». 
Το 1963 έγραψε το μοναδικό θεατρικό του έργο «Στη Σκιά της Αγχόνης» για της ανάγκες της θεατρικής ομάδας του «Αγροτικού και Μορφωτικού Συλλόγου του Ωρωπού».
Το 1965-68 γράφει στην «Εθνική Φωνή» των Χανίων. Κάποια ποιήματά του μελοποιήθηκαν και κυκλοφόρησαν  το 1968-69 σε δίσκους από την AMI RECORDS, με τους AIR BOYS.
Έχει γράψει μέχρι σήμερα τρία βιβλία  :  
α)«Η Ιστορία του Ωρωπού»

β)«Η Ιστορία του Ποδοσφαίρου του Ωρωπού»
γ) «Ακούσιοι Δραπέτες». 
Ποιήματα και διηγήματα του έχουν δημοσιευτεί σε εφημερίδες και περιοδικά κατά καιρούς.




Παρακάτω δημοσιεύονται δύο ποιήματα του Γιάννη Γκικάκη αφιερωμένα στο Σάλεσι των μαθητικών του χρόνων.

 Το μονοπάτι
(Γυμνάσιο Σάλεσι 1956)
Ξεκίναγαν πουρνό-πουρνό πολύ πριν να χαράξει, 
πριν  να λαλήσει πετεινός, τα γίδια πριν σκαρίσουν
στο Σάλεσι να φτάσουνε να μπούνε μες την τάξη
πριν το κουδούνι ακουστεί κι οι αίθουσες γεμίσουν.

 Μέσα στον ύπνο το βαθύ τους σκούνταγε η μάνα.
 «Ξύπνα παιδί μου, ξύπνησε καλό μου παλικάρι.
σου 'φτιαξα τσάι του βουνού μαζί με ματζουράνα.
Ξύπνα γιατί θα ματαρθεί ο ύπνος να σε πάρει.»

«Ξύπνα και θα 'ρθουν τα παιδιά. Να μη σε περιμένουν.
Σου έβαλα λίγο ψωμί κι ελιές μέσα στη σάκα.
Σήκω βλαστάρι μου γλυκό, λίγα λεπτά σου μένουν,
σε λίγο τ' άλλα τα παιδιά θαν' στη μεγάλη λάκα.»     

Πονούσε η μάνα η καψερή που ξύπναγε το γιό της
μες στα βαθιά μεσάνυχτα πού 'ναι γλυκός ο ύπνος.
Έβαζε γλύκα στη φωνή μαζί και παρακάλια
κι απέξω στα λιθαριακά 'λυχτούσαν τα τσακάλια. 
 
Γύριζε ο γιος της το πλευρό, ύπνο για να ξεκλέψει,
μες στις πονόβες τις ζεστές λίγο να χουχουλιάσει.
Μα έπρεπε να σηκωθεί, τη σάκα να μαζέψει
και τα παιδιά που έρχονταν, στο δρόμο να προφτάσει.

Κι η μάνα γλυκομίλητη του χάιδευε το κεφάλι
και του ψιθύριζε γλυκά, να μη τονε ταράξει.
«Σήκω καρδούλα μου γλυκιά, σήκω να πιεις το τσάι.
Σου 'χω και δυο Kαψαλιαστές γεμάτες πετιμέζι.»

Σαλτάρει ο γιος της βιαστικός, «στο πόδι τρώει και πίνει.
Φτιάχνει τη σάκα με σπουδή και ο βοριάς σφυρίζει.
Ξοπίσω τρέχει η μάνα του και κάτι τι του δίνει.
«Πάρε την κάπα του παππού άρχισε να χιονίζει.»

Εκεί στη διασταύρωση τρία παιδιά ανταμώνουν.
Παίρνουν το δρόμο βιαστικά, παίρνουν την ανηφόρα.
Ειν' ο Λωνίδας ο μικρός κι ο Γιάννης του 'Δυσσέα
 του Κοροβέση ο Κωστής που όλο μετράει την ώρα.

Σε λίγο φτάνουν στα ψηλά, στ' Αϊ Γιώργη τις στροφούλες.
Το καντηλάκι του θωρούν και κάνουν το σταυρό τους.
Μέσα στο μαυροσκόταδο μερεύουν οι καρδούλες.
Ψιθυριστά λεν προσευχή στον άγιο το δικό τους.

Λίγο μετά απ' τη στροφή μπαίνουν στο μονοπάτι.
Το μονοπάτι που 'βγαζε στις Αρμενιάς τους βράχους
Που έβγαζε στο Σάλεσι, 'σα που 'φτανε το μάτι.
Δυο ώρες δρόμος μοναξιάς, γιομάτος από δράκους.

Και ήταν μισή οργιά στενό, σε σκίνα και σε πεύκα
που φτάνανε ψηλόκορφα στον ουρανό απάνω.
Και δεν φαινόταν ουρανός και τη νυχτιά Φεγγάρι
και που σκιαζόνταν τα παιδιά η λάμια μη τα πάρει.

Μα τούτο το ξημέρωμα δεν είχε βγει Φεγγάρι. 
Το χιόνι έπεφτε πυκνό κι όλα λευκά ντυμένα.
Απόψε δεν θα τόλμαγε κανένα παλικάρι,
μα τα παιδιά συνέχιζαν να Φτάσουν τα καημένα.

Τριζοβολούσε με θυμό στο πάτημα το χιόνι
από τα τρυπιοπάπουτσα -της ΟΥΝΤΡΑΣ- που φορούσαν,
Το χιόνι γέμιζε πυκνό των παπουτσιών τα μπόσκα,
μα τα παιδιά συνέχιζαν. Να Φτάσουνε ποθούσαν.

Σκούπιζαν απ' τα τσίνορα το χιόνι που κολλούσε,
το δρόμο να μη χάσουνε, στο δάσος μη χαθούνε
και το καθένα έσφιγγε τα δόντια όσο μπορούσε .
Τρέμανε τα τσαούλια τους και «ψάχναν» να τα βρούνε.

Τις πατατούκες σήκωναν πάνω απ' το κεφάλι,
να το κρατήσουνε ζεστό, μα και στεγνό συνάμα.
Τα ξωτικά να διώξουνε και να θαρρέψουν πάλι, 
Φωνές του Φόβου έβγαζαν μα και τραγούδια αντάμα.

Μα κάπου εκεί στο διάσελο λίγο αναθαρρήσαν.
Εκεί Ψηλά απέναντι φανήκανε δυο φώτα.
'Ηταν εκεί το Σάλεσι και του σχολειού η πόρτα.
Ανάσα πήρανε βαθιά, 'σα κάτω ροβολλήσαν.

Πέρα από τα βλάχικα ακούστηκαν κοκόρια,
 μα κι αλυχτήματα σκυλιών και κοπαδιών τροκάνια.
Τώρα ήταν κατήφορος, βγάλαν φτερά τα πόδια.
Λίγο πιο κει μουγγάνιζαν του Λιάκουρη τα βόδια.

Στου Βουργενιού το πέρασμα που ήταν Φουσκωμένος,
βουλιάξανε τα πόδια τους μες σε νερό και λάσπη
και ο Λωνίδας ο μικρός κόλλησε ο καημένος.
Μα μονομιάς τον τράβηξαν με δύναμη οι άλλοι.

Μ' όσες δυνάμεις έμεναν, συνέχισαν το δρόμο,
λιπόσαρκα λιανά κορμιά, της κατοχής η γέννα
μα σήκωναν τα όνειρα στον παιδικό τους ώμο.
Είχαν στομάχι μια σταλιά και μια καρδιά ένα στρέμμα.

Μπήκαν στην άκρη του χωριού κι άρχιζε να χαράζει.
Ήταν μπούζι τα πόδια τους, τα μάγουλα αναμμένα.
Τραγούδι πιάσαν χαρωπό κι ο κόσμος τους κοιτάζει,
πίσω απ' τα τζάμια τα θολά με άχνα γεμισμένα

Και φτάσανε στη πέτρινη αυλή του Γυμνασίου.
Έξω η θεια Τσία τάιζε με σκύβαλα τις κότες.
Ο κυρ' Βαγγέλης έριχνε άχυρο στα μουλάρια
κι οι μαθητές εβγήκανε, φωνάζοντας, στις πόρτες.

Πλύναν τα λασποπάπουτσα πριν μπούνε μες στην τάξη,
μες στις κουρούτες της αυλής που πότιζαν τις γίδες.
Τίναξαν το σακάκι τους στην αίθουσα μη στάξει
και μπήκανε καμαρωτοί που πρόλαβαν τις γκρίνιες.

Πήρε το απουσιολόγιο του Πατσουλέ η Βούλα.
«Παρόντες» εσημείωσε κι ήταν φχαριστημένη.
Μα και τα άλλα τα παιδιά χαρούμενα φωνάζαν
«καλώς τους, τους εξ Ωρωπού, κι ας είναι παγωμένοι ».

Κι ήταν ο Κώτσος Σακαής κι ο Γιώργος Μητσιγάτσης,
ήταν κι ο Τάκης Κυριακού κι ο Δάβρης ο Μανώλης,
ήταν κι ο Γιώργος ο Λαδάς κι ο Παπαθεοφάνους
και ο Σωτήρης ο Μαντάς κι ο Νίκος Δημαντώνης.

Μα και η Σούλα η όμορφη με τις πυκνές τις μπούκλες,
Του Ζαρογκίκα η Δήμητρα και η Παπά κι η Σύρμα
κι η Βασιλά η Αγγελική κι απ 'το Χαλκούτσι ο Δάβρης .
Ήταν κι απ' το Συκάμινο του Μαλακού ο Βασίλης.

Ήτανε και ο Νέστορας απ' τη Μαυροσουβάλα,
που πήγαινε ως το σταθμό στο δίκυκλο καβάλα.
Βασίλη τον ελέγανε, του Παπαβασιλείου,
που όλο πλάκες έκανε την ώρα του σχολείου.

Και ξάφνου όλοι σώπασαν. Κάθησαν στα θρανία.
Η αίθουσα εγλύκανε η Αρτεμις σαν μπήκε,
που στο δικό της μάθημα δεν νιώθανε ανία
κι η τάξη εζεστάθηκε και το ρυθμό της βρήκε.

Την άλλη ώρα μάθημα με την κυρία Πόπη
που αρχαία μας εδίδασκε με ζήλο και αγάπη.
Και 'κει μετά τα δύσκολα, άλγεβρα με Σαράφη
κι ο γυμναστής Γορδοβανάς που έμενε στο ράφι.

Έτσι ήτανε τα πράγματα την εποχή εκείνη,
φτώχια και πείνα και χαρά, όλα ανακατεμένα.
Μα απ' τη μνήμη μας αυτά, τίποτα δεν τα σβήνει.
Είμαστε όλα τα παιδιά φτωχά μα ευτυχισμένα.
(Ωρωπός, 20 Οκτωβρίου 2010) 


 Σάλεσι (1957)
 (Κακοσάλεσι)
Κάτω απ' τα βραχοπέτρινα φτερά της Αρμενιάς
απλώνεται σαν ζωγραφιά τρανό κεφαλοχώρι.
Τα έλατα της Πάρνηθας φορά για πανωφόρι
και το χειμώνα άγρια το δέρνει ο χιονιάς.

Κακός Αλής και τύρανος τού 'δωσε τ' όνομά του
κι η ιστορία του χωριού χάνεται στους αιώνες.
Του Αγι' Αντώνη το ναό έχει για κόσμημά του
 και οι γριούλες στις αυλές γνέθουν τις ρόκες μόνες.

Περήφανοι οι κάτοικοι για την καταγωγή τους
εργατικοί κι αγέρωχοι τη γη καλλιεργούσαν,
να ζήσουν τις φαμίλιες τους με την παραγωγή τους
και τα κοπάδια στις πλαγιές της Αρμενιάς βοσκούσαν.

Κι όταν δουλειά δεν είχανε να κάνουν στο χωράφι
ξεκίναγαν για το βουνό καβάλα στα μουλάρια,
για κούτσουρα από έλατα, ρίζες από πουρνάρια
γιατί ο χρόνος στο χωριό ποτέ δεν πάει στράφι.

Αργά τα απογέματα εκεί στα καφενεία
που ήταν γύρω στο σταθμό και πάνω στην πλατεία,
πίνανε το κρασάκι τους και λέγανε αστεία,
να ξεγελάσουν τους καημούς που φέρνει η πενία.

Χαρακωμένα πρόσωπα από τις κακουχίες
κι από του χρόνου τη Φθορά που φαίνονταν στα μάτια,
 γαλήνια κουβεντιάζανε, μάζευαν τα κομμάτια
μίας ζωής μυριόπαθης απ' τις κακοτυχίες.

Κι εμείς γυμνασιόπαιδα μικρά φτωχά ξενάκια
στο Σάλεσι πηγαίναμε να μάθουμε «δυο γράμματα».
Ήτανε δύσκολοι καιροί και δύσκολα τα πράγματα
μα βρίσκαμε τη θαλπωρή στα ντόπια τα κονάκια.

Έτσι κυλούσε η ζωή την εποχή εκείνη
εκεί στο  Σάλεσι στης Αρμενιάς τα μέρη,
κόσμος ζεστός φιλόξενος με ανοιχτό το χέρι
που στο διαβάτη ήξερε ζεστό ψωμί να δίνει.
(Νοέμβριος 1961)

(Αφιερώνεται στους αποδημήσαντες Σαλεσαίους γέροντες της εποχής εκείνης: Γιώργο Χασιώτη, Τάσο Γραίγο, Βασίλη Μαντά, Νίκο Σαμπάνη, Γιάννη Σαμπάνη, Κώτσο Ρούσση, Παντελή Θέμελη, Παντελή Δάβρη, Γιώργο Δάβρη, Γιάννη Λιάκουρη, Θανάση Λιάκουρη, Φ. Λέκα, Α. Λέκα, Γ. & Ι. Λέκα, Μ. Πατσουλέ, Αθ. Πατσουλέ, Γ. Πατσουλέ, Σπ. Δάκο, Θ. Δάκο, ι. Δάκο, Χ. Μακρή, Γ. Τσάμη, Κ. & Α.Μαγγίνα, Γ. & Σ. Ζαρογκίκα, Ταξ. & Γ. Χασιώτη, Γ. & Αρ. Σκλιά, Σ. & Χ. Σιδέρη, Σ. Χ.& Π. Μπουγέση, Φ. Λιάτη, Κ. Ροκάνης, Ι. Γρ. & Γ. Σταμολέκα, Φ. Σύρμα, Ι. Σαμπάνη, Αλ.Φίστη,Κυριακού, Καβά, Δημαντώνη, Νάνο, Μωραϊτη , Τόλια, Τσάμη, Γούβα, Ποταμιάνο, Λιάκουρη, Μακροδημήτρη, Μπερτόλη, Πετρόγιαννο, Ματζουράνη, αλλά και όσους η μνήμη μου αδυνατεί να ανακαλέσει σήμερα.)