Την Πέμπτη 6 Σεπτεμβρίου, στα πλαίσια των Ζυγομαλείων 2012, έγινε αφιέρωμα στον μεγαλύτερο εν ζωή αυτοδίδακτο βιολιστή της λαϊκής μας μουσικής και συνθέτη, τον Γιώργο Κόρο. Το ιστορικό της εκδήλωσης που συγκέντρωσε στον κήπο του Μουσείου Ζυγομαλά πάνω από 1.200 άτομα έχει ως εξής: Τον Ιούνιο ο Πρόεδρος της Τοπικής Κοινότητας κος Άρης Πάντος ανακοίνωσε ότι οι σχετικές εκδηλώσεις θα γίνουν αφού ληφθούν υπόψιν και οι απόψεις των τοπικών πολιτιστικών φορέων για την θεματολογία των εκδηλώσεων και γι αυτό κάλεσε και τον Σύλλογό μας να καταθέσει τις προτάσεις του. Σε σύσκεψη των μελών του Συλλόγου μας, προτάθηκε από τα ιδρυτικά μέλη μας, Ιωάννα Σιδέρη και Γιώργο Κυριακού, μιά βραδιά αφιερωμένη στον Γιώργο Κόρο. Για τους αναγνώστες που δεν το γνωρίζουν ο Γιώργος Κόρος, κατάγεται από τους Ανδρωνιάνους Ευβοίας, είναι παντρεμένος με την Αυλωνίτισσα Ασήμω Παπαθεοδώρου, μετά τον γάμο του έμεινε αρκετά χρόνια στον Αυλώνα όπου δημιούργησε την οικογένειά του πριν μετακομίσει στην Αθήνα και είναι τόσον αυτός όσο και όλη η οικογένειά του δημότες Αυλώνα διατηρώντας στενές σχέσεις με τους Αυλωνίτες συγγενείς και φίλους τους που ήσαν όλοι στην εκδήλωση, όπως ο Βασίλης I. Λέκκας που κατασυγκινημένος παρακολουθούσε δίπλα στη θεία του Ασήμω Παπαθεοδώρου το τιμητικό αφιέρωμα στο σύζυγό της. Η πρόταση υιοθετήθηκε από το Τοπικό Συμβούλιο Αυλώνα παρόλη την δυσκολία του εγχειρήματος αφού θα έπρεπε να συμμετέχουν καταξιωμένοι καλλιτέχνες και να οργανωθεί μία εκδήλωση ανάλογη τόσο του Κόρου για τον οποίο γίνεται το αφιέρωμα, όσο και για τους τραγουδιστές και μουσικούς που θα ελάμβαναν μέρος. Η πρώτη επαφή έγινε με την οικογένεια Κόρου, μέσω του Αυλωνίτη, δεξιοτέχνη μουσικού και σολίστα του κλαρίνου, Γιώργου Κυριακού, και ιδιαίτερα με την κόρη του Κατερίνα, η οποία ενθουσιάστηκε με την ιδέα του αφιερώματος στον πατέρα της και παρόλο που ο Γιώργος Κόρος το διάστημα αυτό αντιμετώπιζε σοβαρά προβλήματα υγείας αφού μόλις είχε βγει από το νοσοκομείο λόγω ατυχήματος που τον εμπόδιζε να κινηθεί. Η οικογένεια Κόρου διέθεσε πλήθος ανέκδοτων, ιστορικών και σπάνιων πλέον φωτογραφιών, στις οποίες απεικονίζεται όλη σχεδόν η ιστορία του λαϊκού και δημοτικού μας τραγουδιού με τον Κόρο να απαθανατίζεται δίπλα σε μεγάλες μορφές, από τον Γιώργο Παπασιδέρη μέχρι τον Στέλιο Καζαντζίδη, από τον Μήτσο Αραπάκη έως την Χαρούλα Αλεξίου κ.α. Οι φωτογραφίες αυτές πλαισίωσαν την εκδήλωση της 6ης Σεπτεμβρίου, σε έκθεση που προβλήθηκε στο κοινό που ήλθε στην εκδήλωση, στην είσοδο του Μουσείου Ζυγομαλά και πλέον ανήκουν στο Ιστορικό Αρχείο της Δημοτικής Βιβλιοθήκης Αυλώνα. Επιπλέον ο Γιώργος Κυριακού μαζί με την Κατερίνα Κόρου, τραγουδίστρια η ίδια και συνθέτης, ζήτησαν από καταξιωμένους καλλιτέχνες όπως η Βάσω Χατζή, ο Λευτέρης Ζέρβας, ο Σπύρος Μπρέμπος, ο Νίκος Πανουργιάς κ.α. να συμμετέχουν στην εκδήλωση. Όλοι οι καλλιτέχνες μόλις άκουσαν ότι στον Αυλώνα θα γίνει αφιέρωμα στον Γιώργο Κόρο προθυμοποιήθηκαν να συμμετέχουν σε αυτό και μάλιστα αφιλοκερδώς. Φυσικά με τα διαθέσιμα χρήματα που υπήρχαν για την συγκεκριμένη εκδήλωση από τον σχετικό προϋπολογισμό του Δήμου δεν θα μπορούσε να καλυφθεί ούτε ένα ''νυχτοκάματο'' ενός μόνον από τους καλλιτέχνες που συμμετείχαν στην εκδήλωση, αλλά για μιά ακόμη φορά η εθελοντική και ανιδιοτελής προσφορά υπερνίκησαν τις υλικές ελλείψεις. Χαρακτηριστικά ο Λευτέρης Ζέρβας και η Βάσω Χατζή είπαν: "για τον Κόρο θα έρθουμε στον Αυλώνα ακόμη και με τα πόδια!'' Επιπλέον ο Σύλλογός μας με συνεντεύξεις από την οικογένεια Κόρου καθώς και άλλες πηγές, συγκέντρωσε σημαντικές στιγμές από την ιστορία του σολίστα Γιώργου Κόρου την οποία αφηγήθηκε στο ακροατήριο της εκδήλωσης ο τοπικός σύμβουλος Αυλώνα κος Δημήτρης Γιασιράνης. Μεταξύ όσων ειπώθηκαν για τον μεγάλο μουσικό είναι και τα παρακάτω:
O Γιώργος Κόρος είναι ένας από τους σπουδαιότερος εκφραστές της ελληνικής μουσικής παράδοσης στο βιολί. Γεννήθηκε το 1923 στους Ανδρωνιάνους Εύβοιας. Ο πατέρας του Νικόλαος, ιεροψάλτης, τον γαλούχησε με Βυζαντινές μελωδίες.
O ίδιος σε συνέντευξή του έχει πει:
«Γεννήθηκα στους Ανδρωνιάνους Κύμης, ένα μικρό φτωχό χωριό, αλλά γεμάτο αγάπη για την οικογένειά μου. Ο πατέρας μου ήταν ο Νικόλαος Κόρος, που ήταν ένας από τους πιο σεβαστούς ανθρώπους της περιοχής, και η μάνα μου, η Κατερίνα, ήταν νοικοκυρά. Εγώ είχα άλλες τέσσερις αδερφές. Σκεφτείτε χρόνια δύσκολα, με πείνα και δυστυχία. Νομίζω πως εγώ έμοιασα στον πατέρα μου. Ο πατέρας μου, ο οποίος έψελνε, με έμαθε βυζαντινή μουσική. Έφευγα από το χωριό μου και περπατούσα δύο ώρες για να πάω σε άλλο χωριό στο Γυμνάσιο. Θυμάμαι πως το πρώτο μουσικό όργανο που έπιασα στα χέρια μου ήταν ένα μικρό μαντολινάκι, το οποίο πιτσιρίκια το σκαλίζαμε και προσπαθούσαμε να μάθουμε. Είχα κι ένα λαούτο, αλλά δεν έκανα σπουδαία πράγματα. Κάποια μέρα, λοιπόν, ο πατέρας μου έφερε ένα βιολί στο σπίτι, το είχε τυλιγμένο μέσα σε μια νάιλον σακούλα. Μόλις το έπιασα στα χέρια μου, ήταν σαν να έπαιζα χρόνια. Έπαιζα με μαγικό τρόπο. Θυμάμαι, ξυπόλυτος πήγαινα σε ένα κουρείο με το βιολί ανά χείρας κι εκεί άκουγα στο γραμμόφωνο τον Παπασιδέρη, τη Ρόζα Εσκενάζυ, τη Ρίτα Αμπατζή, τον Ρούκουνα και μετά πήγαινα στο σπίτι και έπαιζα τα τραγούδια τους, λες και τα έπαιζα χρόνια. Οκτώ χρονών ήμουν όταν πρωτόπαιξα βιολί και 12 ετών έπαιξα για πρώτη φορά σε πανηγύρι. Εμένα δεν μου έδειξε κανένας πώς παίζεται το βιολί. Εντελώς μόνος μου τα έμαθα όλα».
Ακόμη και σήμερα ο Γιώργος Κόρος όταν τον ρωτούν αν μελετάει βιολί απαντά:
«Όχι τώρα, αλλά ποτέ. Κοίταξε, αν διάβαζα μουσική και ήμουν σε άλλο είδος, έπρεπε υποχρεωτικά να μελετώ. Αλλά εδώ, τώρα, είναι θέμα αντιλήψεως, μυαλού, γιατί έχουμε να κάνουμε με φαντασία, αίσθημα, χρώμα κλπ. Λοιπόν αν δεν κόβει το μυαλουδάκι και τα χέρια και η καρδιά και όλα μαζί δεν κάνουμε τίποτα».
Το 1937 η οικογένεια Κόρου εγκαθίσταται στην Χαλκίδα. Λίγο μετά, κηρύχθηκε ο πόλεμος. Εκείνη την εποχή άρχισε ο κόσμος σιγά σιγά να μιλάει για τον Γιώργο τον Κόρο με το βιολί.
Για τα δύσκολα χρόνια του πολέμου του ‘40 ο Κόρος αφηγείται:
«Ακόμα και στο στρατό δεν άφηνα το βιολί από κοντά μου. Φαντάρος πήγα στον Βόλο κι από εκεί με έστειλαν στα βουνά των Ιωαννίνων. Θυμάμαι που μου είπε ο αντισυνταγματάρχης ο Αλιμάς: “Εσύ πού πας, ρε, με το βιολί; Έχουμε πόλεμο”. Δεν σταμάτησα ούτε στιγμή να παίζω. Στη σκοπιά έπαιζα βιολί, στον ύπνο μου το έβαζα κάτω από το προσκεφάλι μου».
Το 1947 αρραβωνιάστηκε με την αγαπημένη του σύζυγο Ασημίνα και μετά παντρεύτηκε. Φεύγουν από τη Χαλκίδα και έρχονται να μείνουν στον Αυλώνα. Από τον Αυλώνα ο Γιώργος Κόρος έφευγε με το βιολί ανά χείρας και πήγαινε κι έπαιζα για τρία συνεχόμενα μερόνυχτα σε μαγαζιά στα Μέγαρα, όπου ξεκίνησε και η επαγγελματική του καριέρα. Εκεί έπαιζε με τον Μήτσο Αραπάκη, τον Ρούκουνα, τον Παπασιδέρη, έγινε πασίγνωστος και τον αγάπησε όλη η Αττικοβοιωτία. Στον Αυλώνα έπαιξε επανειλλημένα σε πανηγύρια, γάμους και γιορτές χαρίζοντας ανεπανάληπτες στιγμές με τις μοναδικές του δοξαριές.
Από το 1947 που ανέβηκε για πρώτη φορά σε πάλκο, κατάφερε να συνεργαστεί με όλα τα μεγάλα ονόματα του ελληνικού δημοτικού και λαϊκού τραγουδιού: από τον εκπρόσωπο του δημοτικού τραγουδιού Γιώργο Παπασιδέρη, ο οποίος τον έβαλε στην Columbia να παίζει σε δίσκους, μέχρι τους Ρόζα Εσκενάζυ, Ρίτα Αμπατζή, Μήτσο Αραπάκη, Στέλιο Καζαντζίδη, Καίτη Γκρέι, Γιώτα Λύδια, Πάνο Γαβαλά, Μανώλη Αγγελόπουλο, Χάρις Αλεξίου, Γιώργο Νταλάρα, Γλυκερία, Ελένη Βιτάλη, Δημήτρη Ζάχο, Αλέκο Κιτσάκη, Σοφία Κολλητήρη, Νίκο Πανουργιά, Στάθη Κάβουρα, Τασία Βέρρα, Μάκη Χριστοδουλόπουλο, και πολλούς άλλους.
Το βιολί τότε δεν αποτελούσε μέρος στις κομπανίας των στεριανών δημοτικών τραγουδιών. Την καινοτομία αυτή την επέβαλε ο μέγας τραγουδιστής Γιώργος Παπασιδέρης διότι κατάλαβε το τεράστιο ταλέντο του μοναδικού αυτού βιολιστή κι έτσι ο Γιώργος Κόρος ήταν ο πρώτος βιολιστής στην Ελλάδα που πήρε μέρος σε κομπανία δημοτικού τραγουδιού.
Ο ίδιος ο Γιώργος Κόρος αφηγείται:
«Ο Γιώργος Παπασιδέρης με έβαλε στην Columbia…»
«Μέχρι να πεθάνω θα τον ευγνωμονώ, γιατί αυτός με έκανε όνομα και με έβαλε στην Columbia. Mε τον Παπασιδέρη είχαμε συνεργαστεί σε διάφορα πανηγύρια και γάμους. Εκείνος, λοιπόν, ήταν το μεγαλύτερο όνομα της εποχής και έκανε κουμάντο στη δισκογραφική εταιρεία. Μέχρι τότε που μπήκα στις ηχογραφήσεις της Columbia το βιολί το είχαν υποδεέστερο μουσικό όργανο, παραμελημένο. Θυμάμαι, λοιπόν, με παίρνει ο Παπασιδέρης και μπαίνει στην εταιρεία. Τους λέει: “Ο Κόρος θα παίξει επειδή το θέλω εγώ”. Εμένα με έβλεπαν οι άλλοι οργανοπαίχτες με μισό μάτι. Δεν ήθελαν να μπει βιολί στη δισκογραφία. Ήθελαν μόνο κλαρίνο. Μου έκαναν μεγάλο πόλεμο, μέχρι να εδραιωθώ και να γίνω ο Κόρος. Θυμάμαι την πρώτη φορά δεν με άφησαν να παίξω. Την επόμενη μπαίνω μέσα και χτυπάω δυνατά τη θήκη του βιολιού στο τραπέζι. Τα ’χασαν: “Ποιος είναι αυτός που χτυπάει το τραπέζι;” αναρωτιόντουσαν όλοι. Κι αρχίζω και ηχογραφώ όλα τα δημοτικά τραγούδια με τον Παπασιδέρη. Όταν με άκουσαν οι λαϊκοί, τρελάθηκαν με τον ήχο μέσα στα τραγούδια, άρχισαν κι εκείνοι να με ζητούν. Καζαντζίδης, Γκρέυ, Λύδια, Περπινιάδης, Ζαγοραίος, Μενιδιάτης, οι πάντες».
Για την συνεργασία του με την άλλη μεγάλη μορφή του Σμυρνέϊκου και λαϊκού τραγουδιού Ρόζα Εσκενάζυ ο Γιώργος Κόρος αφηγείται:
«Με τη θρυλική Ρόζα συνεργαστήκαμε δύο ή τρεις φορές. Ήταν σεμνός άνθρωπος, επαγγελματίας, που γνώριζε όσο καμία άλλη τα τερτίπια και τις δυνατότητες της φωνής της. Ήταν μοναδική καλλιτέχνιδα, γι’ αυτό κι έμεινε θρυλική μορφή. Στα πανηγύρια ανεβαίναμε στο πάλκο στις 9 το βράδυ και κατεβαίναμε την επόμενη μέρα το μεσημέρι»
Η απήχηση του Γιώργου Κόρου στην Ελλάδα και απανταχού στον κόσμο όπου υπάρχουν Έλληνες ήταν τεράστια. Ο ίδιος λέει γι αυτό:
«Η πραγματικότητα είναι πως πολλοί με ζήλευαν και ήθελαν να κάνουν κακό στην καριέρα μου. Όμως ο κόσμος με αγάπησε πολύ, με αποτέλεσμα να μην μπορέσουν όλοι εκείνοι να με πειράξουν. Ήμουν πολύ εργατικός. Όταν με καλούσαν σε ένα πανηγύρι, πρώτος πήγαινα, τελευταίος έφευγα. Θυμάμαι που μου έβαζαν επίτηδες δίπλα μου το κλαρίνο με ένα μικρόφωνο για να μην ακούγομαι εγώ. Κάποια στιγμή είπα: “Μέχρι εδώ!”. Και ξεκίνησα να κάνω κι εγώ το δικό μου αγώνα. Θυμάμαι ότι πρώτος ο Καζαντζίδης ήταν που μου φώναξε: “Γεια σου, Κόρο, με το βιολί σου!”»
Τα ταξίμια του Γιώργου Κόρου είναι μοναδικά. Το ταξίμι είναι το δυσκολότερο μουσικό είδος, το οποίο ο Κόρος μπόρεσε και απογείωσε μουσικά, ερμηνεύοντάς το με τον δικό του μοναδικό και ανεπανάληπτο τρόπο.
Όπως ο ίδιος λέει:
το ταξίμι είναι μια μελωδία ελεύθερου ρυθμού, μια φαντασία. Τώρα τι να πεις, έχει αλλαγές και χρώματα, αλλά αυτά έχουν απαιτήσεις αισθηματικές. Κάθε νότα, κάθε φράση, κάθε αλλαγή δρόμου πρέπει να έχει και το πάθος της, εκείνο το…αυτό…πώς να το πω…είναι παθητική μουσική αυτή…να παίζεις εσύ αλλά να βρίσκεις κι ανταπόκριση. Αν δεν καταλαβαίνουν αυτοί που ακούν απ’ αυτά τα πράγματα…άμα βλέπεις πνεύματα που δεν καταλαβαίνουν…κρυώνεις. Άμα πάλι σε προσέχει ο άλλος αυτό που ξέρεις το δεκαπλασιάζεις… Έτσι είναι. Αλλά οι μερακλήδες είναι δυστυχώς λίγοι. Τα ταξίμια είναι, να πούμε, σαν να μιλάμε και ο ένας απαντάει στον άλλο και λέει το παράπονό του, το αίσθημά του, την ιστορία του, κάτι που του έτυχε, τέτοια πράγματα και ο άλλος πάλι του λέει, τι λες βρε παιδί μου αυτά έπαθες; κλπ. Έτσι, αυτήν την έννοια έχουν, εγώ κάνω με το βιολί το κλάμα του μέσα από την καρδιά του, το οποίο είναι δύσκολο να εκφραστεί. Τα ταξίμια μου ξεκινάνε, απλά, ήρεμα, μαλακά. Φερ’ ειπείν, ξεκινάμε, ας πούμε, από την οδό τάδε και θέλουμε να βγούμε, π.χ., στην Ομόνοια. Λοιπόν θα περάσουμε από εκείνον το δρόμο, τον άλλο, το τάδε στενό, την άλλη λεωφόρο για να φτάσουμε και να τελειώσουμε. Αλλά αυτό θέλει πολύ γερά αυτιά. Να προσέχουν, όμως, κι αυτοί που δεν καταλαβαίνουν γιατί είναι σημαντικά πράγματα αυτά. Τα άλλα τα υπόλοιπα που ακούμε, τραγούδια, τραγουδάκια και τραγουδάρες…ε, μ’ αυτά βαρεθήκαμε ποια…Τι να πρωτακούσει κανείς, το αυτί τι να σου κάνει»
Η αγάπη του για το βιολί είναι μια σχέση σχεδόν ερωτική όπως λέει και ο ίδιος: «Το βιολί είναι η ίδια μου η ζωή. Αν δεν παίξω έστω και μία μέρα, μελαγχολώ. Πολλές φορές έλεγαν πως, όταν παίζει ο Κόρος, είναι σαν να κόβει δέντρα με αλυσοπρίονο. Εγώ ζήτησα και από την οικογένειά μου, όταν έρθει η ώρα και φύγω, να με κηδέψουν με το βιολί. Τόση λατρεία του έχω!»
Ο Γιώργος Κόρος έγραψε περίπου 1200 τραγούδια, ενώ στο ενεργητικό του έχει πολλούς χρυσούς και πλατινένιους δίσκους. Με την σύζυγό του Ασημίνα απέκτησαν δύο παιδιά, τον Νικόλαο και την Κατερίνα Κόρου. Πνευματικά του παιδιά, τα οποία ο ίδιος έβγαλε στο τραγούδι είναι οι Σοφία Κολλητήρη, Μάκης Χριστοδουλόπουλος, o Πανουργιάς, η Βάσω Χατζή και άλλοι. Σήμερα ο Κόρος ζει μόνιμα στο σπίτι του στη Νέα Ερυθραία, ευτυχισμένος και θαλερός ανάμεσα στην σύζυγό του Ασημίνα, τα παιδιά του και τα εγγόνια του
Όταν τον ρωτούν αν παίζει στο σπίτι του βιολί απαντά:
«Σπάνια, εγώ ευχαριστιόμουν ξέρεις πότε; Όταν μου παράγγελναν σε κέντρο όταν βρίσκόμουν ή σε γάμο ή σε πανηγύρι, κανένα ταξίμι, κανένα σόλο, τότε ευχαριστιόμουν. Εδώ στο σπίτι δεν γίνεται αυτό»
Μεγάλοι καλλιτέχνες έχουν πει για τον Κόρο τα παρακάτω:
Στάθης Κουκουλάρης: "δεν υπάρχει καλύτερο πρότυπο από τον Κόρο".
Λευτέρης Ζέρβας: "Ο Κόρος είναι ένα κεφάλαιο μια ιστορία".
Νίκος Χατζόπουλος: "Πριν ν' ακούσω τον Κόρο, δεν μου άρεσε το βιολί ".
Νίκος Οικονομίδης: "Ο δάσκαλος όλων μας".
Γιάννης Βασιλόπουλος: "ε...ο Κόρος...τα ταξίμια του θάνατος".
Λεωνίδας Καβάκος: "Εγώ στο είδος μου και ο Κόρος στο είδος του".
Αλλά και πολλοί άλλοι: "Κόρος δεν θα ξαναβγεί ".
O Γιώργος Κόρος είναι ο τελευταίος μεγάλος παραδοσιακός αυτοδίδακτος καλλιτέχνης της Ελλάδας
Eπίσης αναφέρθηκε η προσφορά του στην τοπική μουσική της ευρύτερης Αττικοβοιωτίας αφού ο Γιώργος Κόρος με την εγκατάστασή του στον Αυλώνα άκουσε και υιοθέτησε με το όργανό του όλους τους τοπικούς σκοπούς και τραγούδια τα οποία έκανε γνωστά και διέδωσε στη συνέχεια στο Πανελλήνιο. Η βραδιά που ακολούθησε στο Μουσείο Ζυγομαλά ήταν μοναδική όχι μόνο για τον Αυλώνα αλλά για όλο τον Δήμο Ωρωπού. Ο Γιώρος Κόρος έφτασε στις 9 το βράδυ μαζί με όλη του την οικογένεια, την σύζυγό του Ασήμω Παπαθεοδώρου, τον γιό του Νικόλαο, την κόρη του Κατερίνα και τα 4 εγγόνια του και γύρω τους κάθησαν όλοι οι Αυλωνίτες συγγενείς και φίλοι της οικογένειας ενώ ο κόσμος είχε καταλάβει όλους τους διαθέσιμους χώρους και πεζούλια της αυλής του Μουσείου αφού τα καθίσματα (πάνω από 500) αποδείχθηκαν ελάχιστα για το πρωτοφανές πλήθος που κατέκλυσε τον αύλειο χώρο! Τον υποδέχθηκαν ο Δήμαρχος κος Γιάννης Οικονομάκος, ο Αντιδήμαρχος κος Γιώργος Παπαγιάννης, το ΝΠΔΔ Πολιτισμού Δήμου Ωρωπού, υπό την αιγίδα του οποίου τελούνται τα Ζυγομάλεια και το Τοπικό Συμβούλιο Αυλώνα. Η βραδιά μετά τις προσφωνήσεις και τους χαιρετισμούς του κου Δημάρχου και των αρμοδίων του Δήμου, άρχισε με την αφήγηση της ιστορίας του μεγάλου καλλιτέχνη στην οποία εμβόλιμα συμμετείχαν το Χορευτικό του Πνευματικού Κέντρου Αυλώνα και η Χορευτική Ομάδα του Συλλόγου μας και συνεχίστηκε κάτω από την καλλιτεχνική επιμέλεια της Κατερίνας Κόρου και του Γιώργου Κυριακού με το πλήθος των τραγουδιστών και μουσικών που παρευρέθηκαν τιμητικά στην εκδήλωση. Όλοι οι καλλιτέχνες έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό και οι θαυμάσιες μουσικές και τραγούδια τους, πολλά από τα οποία συνθέσεις του Κόρου, πλημμύρισαν όλο τον Αυλώνα, με το ακροατήριο μαγεμένο και κατασυγκινημένο να παρακολουθεί με αμείωτο ενδιαφέρον! Προς το τέλος της βραδιάς, ο Γιώργος Κόρος δακρυσμένος, αφού ευχαρίστησε ''όλους τους διοργανωτές, τον Αυλώνα και όλη την Αττικοβοιωτία'' όπως είπε, ζήτησε, τι άλλο, να παίξει βιολί!!!! Σηκώθηκε υποβασταζόμενος και παρά το πρόβλημα υγείας που αντιμετώπισε πρόσφατα, έπαιξε ασταμάτητα για 20΄ λεπτά, όπως μόνον αυτός ξέρει να παίζει, αυτό το ''σκοτεινό'' όργανο όπως συνηθίζει να αποκαλεί το βιολί λόγω της δυσκολίας του, που το έμαθε τελείως μόνος του. Απέδειξε για μιά ακόμη φορά την τεράστια αγάπη του για το βιολί το οποίο χειρίστηκε όσο κανένας άλλος καλλιτέχνης μέχρι σήμερα σε ολόκληρη την Ελλάδα αλλά και τον κανόνα ότι όταν κάποιος αγαπά πολύ αυτό που κάνει είναι σίγουρο ότι θα διαπρέψει! Ευχαρίστησε με τον μοναδικό τρόπο που αυτός γνωρίζει όλους όσους τον τίμησαν στην εκδήλωση κι όπως δήλωσε την άλλη μέρα στα παιδιά του, όλη τη νύχτα δεν κατάφερε να κοιμηθεί γιατί έκλεινε τα μάτια του και μπροστά του περνούσε, σαν πλάνα κινηματογραφικής ταινίας, ''όλη η εκδήλωση που του έκαναν οι Αυλωνίτες!!!'' Όση ώρα έπαιζε ο Κόρος, οι τραγουδιστές, οι καλλιτέχνες και ο κόσμος που ήσαν παρόντες, τον επευφημούσαν με φράσεις όπως: ''να ζήσεις Δάσκαλε'' και "γειά σου Κόρο με το βιολί σου''!!! Η Κατερίνα Κόρου συγκινημένη από την άψογη εκδήλωση προς τιμήν του πατέρα της, με τη σειρά της από βήματος, ευχαρίστηκε με θερμά λόγια όλους όσους διοργάνωσαν το αφιέρωμα αυτό και δεν παρέλειψε να ευχαριστήσει την Διευθύντρια του Μουσείου Ζυγομαλά κα Έφη Κρέμου, η οποία επιστάτησε στην προετοιμασία των χώρων του Μουσείου, για τα Ζυγομάλεια 2012 και ξενάγησε τα πλήθη των επισκεπτών του Μουσείου. Την επόμενη μέρα μάλιστα έγραψε στο λογαριασμό που διατηρεί στο facebook το παρακάτω ευχαριστήριο μήνυμα: ''ευχαριστούμε πολύ τον Σύλλογο Αυλωνιτών ''ΤΟ ΣΑΛΕΣΙ΄΄ για την τιμητική βραδιά που οργάνωσε για τον Γιώργο Κόρο στο Μουσείο Ζυγομαλά και όλο τον κόσμο που ήρθε να τον τιμήσει. Κατερίνα Κόρου''. Τον Γιώργο Κόρο τίμησε ο Δήμος Ωρωπού με αναμνηστική πλακέττα που παρέδωσε στον καλλιτέχνη ο Δήμαρχος κος Γ.Οικονομάκος, την οποία επιμελήθηκε το μέλος του Συλλόγου μας κα Γιούλη Νταβαρία και την σχετική δαπάνη κατέβαλε ο Σύλλογός μας. Στη συνέχεια ο Σύλλογός μας ανακήρυξε τον Γιώργο Κόρο επίτιμο μέλος μας, με σχετικό έγγραφο που του παρέδωσε το ειδικά εξουσιοδοτημένο γι αυτό ιδρυτικό μέλος του Συλλόγου μας Γιώργος Κυριακού. Μετά το τέλος αυτής της μοναδικής για τον Αυλώνα και την ευρύτερη περιφέρεια εκδήλωσης, οι καλλιτέχνες, φιλοξενήθηκαν στην ταβέρνα Χριστοφόρου όπου με έξοδα του Συλλόγου μας, τους παρατέθηκε γεύμα με τοπικά εδέσματα, το οποίο είχε διάρκεια μέχρι τις 5 το πρωϊ!!! Ο Αυλώνας για μιά ακόμη φορά αποδεικνύεται φιλόξενος στους καλεσμένους του και ευγνώμων στους πολίτες του αλλά και αυτοί δεν παραλείπουν να εκφράζουν τις ευχαριστίες τους και να ανταποδίδουν την αγάπη τους για τον τόπο που επισκέπτονται, ζουν και δημουργούν, παραδείγματα που πρέπει να λαμβάνονται σοβαρά υπόψιν, ιδίως στους δύσκολους καιρούς που ζούμε. Θερμές ευχαριστίες από τον Σύλλογός μας στους εξαιρετικούς μουσικούς, τραγουδιστές και καλλιτέχνες που αφιλοκερδώς πλαισίωσαν το αφιέρωμα στον Γιώργο Κόρο:
.jpg)
.jpg)
